Verslag Anouk Vredenburg Utrecht
Overtuigende Start van 'Eerste Echte' Tournee
Voldaan? Tevreden? "Vooral opgelucht," reageert de ster van de avond. Wie zojuist getuige is geweest van haar gesmeerd lopende première, kan het zich nauwelijks voorstellen, maar Anouk was 'behoorlijk zenuwachtig' geweest toen ze twee uur eerder van start ging met een Nederlandse tournee die ze zelf als haar 'eerste echte' beschouwt. Ze wil er maar mee zeggen dat ze tot dusverre als idool-in-wording toch nog min of meer van het ene willekeurig geprikte optreden naar het andere had gelaveerd.
Gewapend met een fles whisky en nog stevig in de schmink, zet Anouk in de artiestenfoyer van het Utrechtse theater in Vredenburg de wereld op zijn kop en is zij het die voorlopig de vragen stelt: "Hoe vond je het? Echt? En die akoestische uitvoering van 'Time is a Jailer'? Nee? Nee?? Waarom niet??? Dat kan ik niet uitstaan! Ik vind het prachtig en ik wil dat jij dat ook vindt!"
Uiterlijk is de 23-jarige rockzangeres ietwat veranderd. Met een korter, strakker kapsel ziet ze er tegenwoordig uit als een vrouw van de wereld. En in zeker opzicht is ze dat natuurlijk ook: zo heeft de, op Marco Borsato na, best verkopende Nederlandse artiest van het jaar onlangs met laconieke vanzelfsprekendheid een grote Amerkaanse publiciteitscampagne tot een goed einde gebracht.
In overdrachtelijke zin is ze haar wilde haren gelukkig nog níét kwijt. Uit de verhalen van familie- en bandleden mag ze dan naar voren komen als iemand die over het algemeen een behoorlijk gedisciplineerd leven leidt; vanavond heeft ze er duidelijk zin in. "Je moet wel een beetje doordrinken," zegt ze op een baldadige manier bestraffend. Maar waarom was ze eerder op de avond ook alweer zo nerveus? "Nighttown," refereert ze aan de try out van een week geleden. "Voor mijn gevoel had ik het daar volkomen verprutst." Wijzend naar een paar bandleden verderop: "Voor het eerst had ik het gevoel dat ik de jongens liet zakken. soms zong ik te hard; dan zat ik er naast. Op een gegeven moment was ik ook nog mijn tekst kwijt. Een nummer dat ik nota bene zelf heb geschreven!" Onwennigheid met een nieuw monitor-systeem was de oorzaak van alle ellende.
Vóór de première had ze om die reden serieus in een dip gezeten. Even voelde ze zich stevig op haar plaats gezet. Het verklaart haar opluchting over het optreden van vanavond, waarin ze beter dan ooit met het publiek communiceerde en waarin ze de 2100 uitbundige fans op een paar aardige verrassingen had getracteerd. Opzwepend was haar versie van 'Nobody's Wife', met halverwege een ingelaste rap-act van het duo D.o.o.A. Kippenvelverwekkend was de uitvoering van 'The Other Side of Me', zoals de muzikale afrekening met haar demonen heet. "I'm a beautiful creature - yeah, that's what I am!" zong ze in het als toegift gespeelde nummer. En je kon de instemming van het publiek door de zaal horen golven.
Het publiek had ook verder alle reden om tevreden naar huis te gaan. De in het verleden bekritiseerde individuele kwaliteiten van de muzikanten zijn merkbaar verbeterd. Nog altijd is het behelpen als de met rock vertrouwde groep zich aan een reggae-ritme waagt ('It's a Shame' - zo heet dat nummer nu eenmaal), maar niemand kan beweren dat er nu geen echte band op het podium staat.
"Hier, neem nog maar wat van mij." Zonder een reactie af te wachten, brengt Anouk haar nog goed gevulde glas whisky weer in evenwicht met een bijna leeg glas. De artiest voert de journalist dronken in plaats van andersom. Soms is het zo vervelend niet als de wereld even op zijn kop staat.
Uit het Algemeen dagblad van woensdag 25 november 1998 over de Bennie & Ballie-tour, het optreden in Vredenburg, Utrecht
|
|
